1. Otyłość brzuszna (androidalna), charakteryzuje się umiejscowieniem tkanki tłuszczowej w centralnym partiach ciała.
Ten typ otyłości dotyczy zwłaszcza mężczyzn, a także kobiet w okresie postmenopauzy.
Otyłość brzuszną diagnozuje się na podstawie wskaźnika WHR (Waist-to-Hip Ratio), określającego stosunek obwodu talii do obwodu brzucha.
WHR wynoszący 1 lub więcej u mężczyzn i 0,85 lub więcej u kobiet, oznacza otyłość androidalną.
2. Otyłość pośladkowo – udowa (gynoidalna), tkanka tłuszczowa gromadzi się w dolnych partiach ciała. Ten rodzaj otyłości przeważa u kobiet.
Otyłość gynoidalną stwierdza się w przypadku WHR wynoszącego mniej niż 1 u panów i poniżej 0,8 w pań.
Uznaje się, że otyłość pośladkowo-udowa jest mniej niebezpieczna niż brzuszna, gdyż gromadzi się głównie pod skórą i w mniejszym stopniu odpowiada za otłuszczenie narządów, aczkolwiek również prowadzi do rozwoju poważnych chorób, takich jak choroby układu krążenia, insulinooporność, zespół metaboliczny czy bezdech senny.
Mówi się, że panie z nadmiarem tkanki tłuszczowej w tych partiach ciała mają figurę gruszki, natomiast z otyłością brzuszną – figurę jabłka.